در آستانه ۸ مارچ روز جهانی زن؛ دادخواهی برای ورزشکاران زن

زنان و دختران ورزشکار در ۲۰ سال گذشته برای بسیاری از شهروندان نماد افتخار و تغییر مثبت تلقی میشدند و دستاورد های ارزشمندی از مسابقات ملی و بین المللی به کشور آوردند که این امر نشانه های گذار از یک جامعه سنتی به جامعه تساوی‌گرا و ارزش محور برای افغانستان محسوب می‌شد اما تبعیض جنسیتی هر چند نه به پیمانه امروز، سنتی بودن جامعه، خشونت های جنسیتی و کلامی، موانع فرهنگی، نبود بودجه کافی و مخالف خانواده ها در کنار تهدیدات امنیتی از سوی گروه های تروریستی چون طالبان باعث گردیده؛ بود تا زنان و دختران ورزشکار در دو دهه دموکراسی نیم بندی نتوانند به طور واقعی برای تبارز ظرفیت‌‌های شان فرصت یابند. اما پس از آنکه طالبان در ۱۵ اگیست، سال ۲۰۲۱ طی معامله ننگین بازیگران داخلی و بین المللی در افغانستان حاکم ساخته شدند، رویا های هزاران زن و دختر ورزشکار که برای شان هرگز قابل تصور نبود، تا گروه حاکم با تاکید بر نقش سنتی زنان، آنان را در چهار دیواری خانه‌ها محبوس و ورزش زنان را با بی‌رحمانه ترین شیوه ممکن سرکوب نماید؛ نابود گردید. هر چند طالبان و همفکران زن‌ستیز شان، ورزش بانوان را نمادی از غرب‌گرایی تعریف نموده و باور دارند که ورزش زنان در تضاد با ارزش های “افغانیت و اسلامیت” بوده و بنیاد های خانواده و حاکمیت مردسالارانه را در جامعه سنتی افغاستان تضعیف می‌نماید، با آنهم در نخستین روزهای تصرف کابل تلاش کردند تا خاطره های وحشتناک دوره قبلی زمامداری شان را تازه نسازند، تا بتوانند ثابت سازند که تغییر کرده اند. اما با گذشت تنها چند هفته، این گروه در واقعیت نشان دادند که “تغییر پذیر و انعطاف پذیر نیستند”. طالبان در نخستین هفته های حکومت خود خوانده شان به باشگاه های ورزشی زنان حمله نموده و با توهین و تحقیر بانوان ورزشکار را بازداشت و مدتی بعد، با اخذ تعهد کتبی و ضمانت مالی هنگفت رها کردند. ما زنان و دختران ورزشکار افغانستان در حالی شاهد فرا رسیدن سومین، ۸ مارچ روز جهانی زن هستیم که زنان و دختران در حاکمیت نامشروع و زن ستیز طالبان، در چهار دیواری خانه‌ها محبوس اند و از آینده نامعلوم رنج می‌برند. در حالیکه قبل از حاکم سازی این گروه در قدرت، زنان و دختران ورزشکار با برگزاری مسابقات، نشست‌های بزرگ، و راه‌اندازی کمپاین‌های محو خشونت علیۀ زنان ، از هشتم مارچ روز جهانی زن بزرگداشت میکردند اما در بیشتر از دو سال گذشته نتنها که زنان حق تجلیل و گرامی داشت از چنین روز های را ندارند، بلکه تنها به دلیل بلند نمودن صدای اعتراض شان علیه استبداد طالبانی بازداشت و مورد شکنجه نیز قرار می‌گیرند که یکی از نمونه های بارز آن “منیژه صدیقی” است که بیشتر از چهار ماه می‌شود که در زندان طالبان تحت شکنجه قرار دارد و ما خواهان رهایی فوری آن از زندان این گروه هستیم. طالبان نه‌تنها ورزش‌ زنان و دختران را در کشور ممنوع کرده اند، بلکه با تحت فشار قرار دادن زنان و دختران ورزشکار، تلاشی منازل و تماس های تیلفونی آنان را هشدار می‌دهند؛ تان مجدداً در باشگاه‌های ورزشی حضور پیدا نکنند. طالبان در بیشتر از دو سال حاکمیت شان، کادر های مسلکی و زنان را از اداره های ورزشی کشور برکنار و با گماشتن افراد غیر مسلکی و کسانی که در 20 سال گذشته علیه مردم افغانستان جنگیده بودند؛ ورزش کشور را با ورطه سقوط مواجه ساخته اند طوریکه صدها ورزشکار مطرح، مربیان و دست اندارکان ورزشی، ترک وطن نموده ویا خانه نشین شده اند طالبان در راس اداره و فدراسیون‌های ورزشی نیز تغییرات زیاد ایجاد و خلاف قوانین جهانی ورزش، با گماشتن افراد غیر مسلکی و وابسته به خود شان، اداره ورزش کشور را خالی از کادر های مسلکی نمودند و فدراسیون‌های ورزشی در حاکمیت استبدادی طالبان استقلال خود را از دست داده و به دلیل عدم استقلال، دو دستگی‌، زیر فشار بودن ،عدم وجود بودجه و ناتوانی در تامین هزینه‌ها در اداره‌ امور داخلی‌اش مستقل نبوده و هیچ گونه ایستادگی برای برگشت زنان و دختران ورزشکار انجام نداده است. بانوان ورزشکار که شماری آنها بعد از حاکم سازی گروه طالبان در قدرت مجبور شدند تا به کشور های همسایه مانند ایران و پاکستان فرار کنند در بیشتر از دو سال گذشته با سختی ها و دشواری های فروان روبرو هستند، بشمول آنهایکه الی اکنون نیز در داخل کشور گیر افتاده‌اند و در کنار تهدیدات امنیتی از سوی طالبان و فشار های روحی با خشونت های خانوادگی، ازدواج های اجباری و آینده کاملا نامعلوم و نا امید کننده نیز مواجه هستند. بعد از حاکم سازی گروه طالبان شماری از نهاد های بین المللی، چهره های شناخته شده ورزشی، تلاش نمودند تا شماری از زنان و دختران ورزشکار را که واقعا حیات شان در حاکمیت زن ستیز و تروریستی طالبان با تهدید مواجه بود؛ به خارج از کشور انتقال دهند اما فساد و روابط سالاری باعث گردید تا این پروسه نیز به فساد کشانیده شود و به جای ورزشکاران مستحق که با تهدیدات شدید امنیتی مواجه بودند، اعضای خانواده و اقارب شماری از مسولین قبلی اداره ورزش به بیرون از کشور منتقل شدند. ما زنان ورزشکار بویژه زنان و دختران فوتبالیست به امید اینکه زنان بتوانند باری دیگر به حقوق و آزادی های انسانی شان دست یابند و دوباره به باشگاه های ورزشی بروند؛ از پنج ماه بدینسو با ایجاد “کمیته صحت و ورزش” در تشکیلات “جنبش شنبه های ارغوانی” خواسته های خویش را چنین مطرح می‌سازیم: ۱. ما از جامعه جهانی، نهاد ها و فدراسیون های جهانی ورزشی میخواهیم تا تهدیدات موجود علیه ورزشکاران زن را در افغانستان جدی گرفته و با در نظر داشت شرایط اسفناک دختران و زنان ورزشکار در داخل کشور و کشور های چون ایران و پاکستان، با اعطای ویزه های بشردوستانه آنها را مورد حمایت قرار دهند. ۲. ما از جامعه جهانی، نهاد های مدافع حقوق ورزشکاران، کمیته بین الملی المپیک، فدراسیون های جهانی و مخصوصا فیفا انتظار داریم تا مسولین ورزشی حکومت قبلی افغانستان و افراد را که در پروسه انتقال مخصوصا زنان و دختران ورزشکاران فساد و کوتاهی نموده اند؛ را مورد “پیگرد قانونی” قرار داده و با تحت فشار قرار دادن مسولین اداره تربیت بدنی، کمیته ملی المپیک و فدراسیون های ورزشی زیر چتر حکومت خود خوانده طالبان، که در بیشتر از دو سال گذشته کوچک‌ترین توجه به وضعیت ورزشکاران زن در افغانستان، ایران و پاکستان نکرده اند؛ آنها را ملزم به پاسخگویی نموده و زمینه حضور مجدد بانوان در باشگاه های ورزشی و اماکن تفریحی کشور را فراهم سازند. ۳. به طالبان خوش خدمتی نکنید و اخلاق ورزشی را زیر پا نگذارید! ما از همه ورزشکاران افغانستان مخصوصا ورزشکاران مرد که در بیشتر از دو سال گذشته در برابر محرومیت نصف جمعیت کشور از حقوق و آزادی های انسانی خاموشی اختیار نموده اند و با خوش خدمتی در اختیار طالبان قرار گرفته اند؛ انتظار داریم که بیشتر از این با زیر پا گذاشتن وجدان، شرف و اخلاق ورزشی، چهره سیاه طالبان را سفید نمایی نکنند و در برابر سرکوب، اختطاف و ظلم این گروه علیه زنان بویژه زنان و دختران ورزشکار بی ایستند. ۴. از حکومت مشروع دموکراتیک و غیر متمرکز که بدیل حکومت خود خوانده طالبان است؛ حمایت کنید. از آنجایکه عملکرد های ضد بشری، قرون وسطایی و سرکوب سیستماتیک اقشار مختلف به ویژه زنان، اقوام اسیب پذیر و بانوان ورزشکار منجر به ایجاد نا امیدی و فرار مغز ها از کشور گردیده، و طالبان نیز “تغییر پذیر و انعطاف پذیر نیستند”، ما از کشور های منطقه و جهان، سازمان ملل متحد، نهاد های نظاره گر و به اصطلاح مدافع حقوق بشر و حقوق زنان، نخبگان، رهبران متعهد به افغانستان و چهره های شناخته شده دنیا ورزش انتظار داریم که صدای میلیون ها شهروند گروگان گرفته و نا امید افغانستان شده و جهت ختم مرگ تدریجی مخصوصا زنان و بانوان ورزشکا فراموش شده افغانستان، به جای نشست ها تشریفاتی و “نصایح پدرانه” به طالبان، از شکل گیری “حکومت مشروع دموکراتیک و غیر متمرکز”، که بدیل حکومت خود خوانده طالبان است؛ حمایت نمایند. 

#حق_عدالت_آزادی

#right_justice_freedom